Col de galibier

Na maanden lang trainen was het dan eindelijk zo ver we vertrokken op woensdag 28 augustus richting Valoire in Frankrijk.CFL project.
We hebben nog wel even getwijfeld of we wel zouden vertrekken, want ik had namelijk de maandag ervoor mijn voet omgeslagen op de training en het zag er echt niet goed uit, we zijn dan s'avonds nog naar de dokter geweest en foto's laten maken, en blijkbaar was er een pees gescheurd, verdikt volgend de dokter 10 dagen niet lopen en drukverband.
Ik zag de galibier dan ook zo aan me voorbij gaan dacht ik, maar dan kennen ze mij nog niet, waar ik zo lang voor getraind heb ga ik niet zomaar weg gooien hé. dus veel pijnstillers nemen en veeeeeeel ijs leggen en rusten, dat heb ik dan ook echt allemaal heel goed gedaan, en naar woensdag toe zag het er al iets beter uit qua pijn, toch ook maar krukken gaan halen, want het wandelen ging toch ook niet zo goed. En toch wilde ik naar Valoire vertrekken.. Zo gezegd zo gedaan, woensdag dan toch nog koffers beginnen nemen en veel ijszakken mee voor onderweg en ginder en rusten tot de galibier zaterdags.
Daar aangekomen na een lange reis ( dank u manneke van mij). konden we s'morgens gaan inchecken in ons appartement allemaal voorzien door energylab. In de namiddag onze nummer gaan afhalen in het centrum en twee t'schirts gekregen en een rugzak vol met gadgets. Daar in Valoire kwamen we al een en ander bekende gezichten tegen, ze keken natuurlijk raar op dat ik op krukken liep.
Vrijdag morgen zijn we dan samen gekomen met de groep van astma en mucopatienten om het weekend te overlopen, en dan in de namiddag een kleine training te gaan doen. ondertussen was Eric de trail loop doen die ook door hun georganiseerd was, en hij werd daar mooi derde bij. Ik heb ondertussen door de professor en mijn coach naar mijn voet laten kijken, ze wilde me namiddag eens vijf min zien lopen om te zien of het wel ging en anders mocht ik zaterdag niet starten.
Om 13 u hebben we dan verzameld aan de kerk van valoire om een gezamenlijk rondje te lopen, en het ging wonderwel met mijn voet, ik voelde hem wel maar het ging. de prof en hannes gaven me uiteindelijk dan toch groen licht, maar ik moest dan wel op zaterdagmorgen voor de start mijn voet laten intapen door de kinesist ter plaatse. nog leuke avond gehad met Heidi,Jan,Bart,Cindy,Ronny en Conny.
Zaterdagmorgen dus vroeg uit de veren richting prof en kine. de prof had me nog pilletjes gegeven voor de pijn, en de kinesist heeft mijn voet goed ingetapet.
Dan op naar de start want we zouden om tien uur starten. zenuwen had ik eigenlijk niet, alleen maar hopen dat mijn voet het vol hield tot boven.
Ik ben heel rustig vertrokken, we hadden dan ook nog eens de eerste vijf km onverhard  wat eerst niet de bedoeling was, het lopen ging me heel goed af, dit zag er goed uit. Na een km of negen begon ik dan toch pijn te krijgen maar we waren bijna aan de bevoorrading op plan la chat. daar dan nog eens een pijnstiller genomen en terug door, het was die dag ook zalig warm weer, voor mij zelfs iets te warm. tot dan ging het qua stijgingspercentage nog wel, maar amai de laatste 8 km waren zwaar, de ene haarspeldbocht na de andere, na een lange tijd zag ik dan boog, joepie ik was er bijna, tot hannes naast me kwam fietsen en leuk kwam verkondigen dat we tot op de top mochten lopen. in eerste instantie was ik boos, dit had ik niet gedacht en dat laatste stuk was echt dood gaan, mijn ventje aan 1 kant naast me de prof aan de andere kant naast me, hannes achter me ze waren me allemaal naar boven aan het praten en moed aan het inspreken.want het laatste stuk was dood gaan voor mij. toen ik dan uiteindelijk over de streep kwam waren de emoties dan ook groot en kreeg ik heel veel last van mijn ademhaling. als astma patiënt voel je toch heel erg die ijle lucht en dan die inspanning het had geen deugd gedaan aan mijn longen, maar dat was de dag daarna al stuk beter. Nooit gedacht dat ik daar zou boven geraken.
Bedankt in eerste plaats mijn gezin weer voor de aanmoedigingen en de tijd die ik er in mocht steken en mijn man als super begeleider langs me de col op. bedankt aan prof lieven Dupont en Hannes van energylab.
Ik vond dit een mega ervaring en zo hebben we bewezen dat ook mensen met astma veel kunnen bereiken en sporten.

Triathlon Retie

Mijn Derde Triatlon van dit seizoen, zal dus in Retie zijn.
Ik heb getwijfeld als ik wel zou starten omdat  ik aan de voet en been gekwetst ben.
Dan toch maar besloten om wel te starten de osteopate had me ingetapet en zo zou ik de wedstrijd wel kunnen uit doen.
Vandaag waren er veel van onze eigen club daar, we waren met 5 vrouwen van onze club voor de 1/8ste
Het zwemgedeelte ligt altijd een heel stuk van de wissel 2 af, dus eerst alles klaar zetten aan de wissel voor het lopen en dan met de fiets richting kanaal, wat zes km is. het was mooi weer dus wel leuk om in groepje naar ginder te fietsen, eenmaal daar aangekomen en nog getwijfeld of ik in wetsuit zou zwemmen of niet.
Toch maar gekozen voor de wetsuit, dan richting start wandelen want dat is ook altijd een stukje wandelen in Retie.
Om 13 u werd het startschot gegeven en weg waren we, en weer zat ik in een groepje waar ik niet uit geraakte duwen,trekken stampen alles wat je u maar kon indenken, na een 200m dan toch eindelijk de plaats om fatsoenlijk te zwemmen.
Het zwemmen ging me goed af, dit was al goed voor het verdere verloop van de wedstrijd dacht ik. na 11 min kwam ik dan ook uit het water, mijn snelste zwemtijd tot nu toe, olé we gaan erop vooruit. De wissel duurde iets langer als anders had ik de indruk omdat we de wetsuit in de plastiek zak moesten steken en zien dat alles opgeruimd was, duurt altijd even voor ik mijn pak uit heb en dan ook nog eens opruimen. Dan de fiets op en beginnen aan 24 km fietsen, maar achteraf gebleken was het 26km wisten ze me te vertellen. Er stond redelijk wat wind, en na tien km begon ik serieus last te krijgen van mijn lies en mijn voet. Toch maar blijven door gaan, maar ik wist dat er al geen snelle fietstijd uit zou komen de benen wilde niet meer mee.
Al helemaal stik kapot aangekomen in de wissel  voor het lopen, die wissel ging dan wel weer heel vlot, maar met het vertrek van het lopen voelde ik al dit zit niet goed. Dacht even van het zal dadelijk wel los draaien maar het werd er alleen maar erger op. het lopen ging me van geen kanten heb zelf 3x maal moeten wandelen.
Helemaal kapot aangekomen aan de finish. En mijn besluit stat dus vast geen triatlon meer als ik gekwetst ben.
Ik had er even genoeg van en heb dan ook geen triatlons meer gepland tot 15 september in Mechelen, nu ga ik me volledig concentreren op de trainingen van Energylab om einde mei de Galibier op te lopen, weer een nieuwe uitdaging, maar nu nog paar dagen voet en lies laten genezen en dan terug stilaan opbouwen.

FOTO'S Doornik

1/8ste geel

Mijn triatlon van Geel zit er ook al weer op.
Maar ik kijk er aan de ene kant niet positief op terug, en aan de andere kant ben ik blij dat ik hem toch heb uitgedaan met dat pokkenweer.
Het was net als in Doornik ook weer afwachten of het water warm genoeg zou zijn om het zwemmen door te laten gaan.
In Geel aangekomen kregen we dus al te horen van andere clubgenoten dat het zwemmen toch zou door gaan het water was 14 graden.
Alles maar gaan afhalen en nummer op de handen laten schrijven en wachten tot het toch maar eens even zou stoppen met  regenen om mijn loopschoenen gaan klaar te zetten in de tweede wisselzone. De schoenen toch maar in een plastiekzak gezet want het stopte dus niet met regenen. Dan met Eric en Sterre richting zwemstart, daar nog even in de auto blijven zitten want het was echt koud en nat brrr geen weer om een triatlon te doen.
In de wisselzone dan toch maar alles gaan klaar zetten tegen half twaalf want om kwart na twaalf zou onze start zijn.
In de wisselzone zone hingen de nummers niet goed, dus was het nog wachten waar we onze spullen moesten laten. Uiteindelijk was dit opgelost dus alles op zijn plaats en wetsuit aan. Op richting kanaal daar zag ik dan ook nog dat we een ander parcours voorgeschoteld kregen om te zwemmen, geen rechte lijn meer maar keren. niet zo fijn dus. de start van het zwemmen was ook nog niet in orde want de vlagjes boven het water hingen nog niet om de start aan te geven en het parcours was nog niet vrij gegeven omdat er een motorrijder gevallen zou zijn op het parcours, dus in de koude wachten aan het water is ook niet alles, Een dik kwartier later mochten we dan in het water. Mij start was alles behalve goed, ik had me helemaal verkeerd gelegd in het water en zat tussen een groepje zwemmers van mijn eigen niveau dus allemaal strijden om hun plaatsje, aan lijn voet trekken, een schouder tegen mijn hoofd en noem maar op. na een dertiental min kwam ik uit het water, ik moest ver lopen naar mijn fiets,en de wissel duurde langer als anders want ging mijn jasje aan doen. voor de kou en de regen. Maar dat hielp niet echt ik heb echt veel kou gehad op de fiets en mijn fietsen was dan ook niet zo goed als vorig jaar, verkleumd kwam ik van de fiets af en dan met kletsnatte kousen in de loopschoenen bahhhh. het lopen verliep vlot, misschien wel iets te vlot want de tweede ronde kreeg ik een beetje de klop van de hamer, toch iets sneller gelopen als vorig jaar, maar niet echt content over mijn wedstrijd. Op naar de volgend in Retie en meer heb ik er nog niet gepland even het weer afwachten.
tot wederhoren

ploegentriathlon doornik

Op 1 mei gingen we dus met onze club deelnemen aan de ploegentriathlon te Doornik, het Zonnetje scheen wel mooi, maar hoe zou de watertemperatuur mee vallen??? Dus het was afwachten tot we ginder waren.
Onderweg naar ginder kreeg ik al een sms'je van mijn teamgenote Pascalle dat het dus buiten zwemmen zou zijn.
Ergens had ik zo iets van joepie geen duathlon maar aan de andere kant brrr hoe koud zou het water zijn.
Het water bleek dus net 13 graden te zijn.
We waren dus met de vier dames van getc en zouden ook met vier eindigen, wel wetende dat de Belgisch kampioenen met ons  ploegje mee deed, dat werd afzien voor mij dacht ik.
Eenmaal we aan het water stonden bleek de thermometer in het water maar 8 graden aan te geven brrrrr.
Wij met een klein hartje het water in, en inderdaad het was bitter koud. even hoofd paar keer onder water steken dat ik de kou zowat gewoon was voor de start. en weg waren we na het fluitsignaal, het ging er vlotjes aan toe en na even mee gezwommen te hebben moest ik al afhaken, de andere twee zwommen door en Pascalle bleef bij mij. het vlotte wel vond ik en uiteindelijk bleek dat we maar 16 min gezwommen hadden op de 750meter,deze tijd had ik nog nooit gehaald, vorig jaar zwommen we 4min trager.
Op naar het fietsen, Els en Pascalle gingen hele tijd de kop nemen waar ik al blij voor was dat ik maar in het wiel moest hangen, ik moet zeggen zo hard had ik nog niet gefietst, soms draaide we rond tegen 35 per uur dat was ook nieuw voor mij. we hadden 20 km gefietst op 33 min, dan het lopen mijn zwaarste beproeving, dit verliep ook wel vlot, maar voor de andere dames was dit een peulenschil, ze babbelde nog gretig in het rond en ik kon alleen nog maar ja en nee knikken op het laatste wilde ze dan ook nog een groepje die voor ons liepen inhalen en k heb maar oké geknikt, en het is ons ook nog gelukt.
Deze dag heb ik echt mijn grenzen verlegd en gezien wat er nog in me zit, maar met vier is altijd gemakkelijker als alleen he. Op naar de volgende wedstrijd n Geel de 1/8ste tot dan

Just for fun duathlon geel

Zoals de naam het al zegt mijn eerste wedstrijd van het nieuwe seizoen is een feit, er werd op zaterdag 16 maart een just for fun duathlon georganiseerd door de laatstejaars studenten van de school in Geel, en vermits er iemand bij was, die ook bij onze Geelse triathlonclub is, was dit dus onze eerste wedstrijd om mee te starten.
Het werd dus 5,6km lopen 18,8km fietsen en terug 2,8km lopen.
We kwamen om iets voor 13 u ginder aan, en er bleek al veel volk op de parking te staan, op naar de inschrijving dan maar, daar kwam ik al veel mensen van de eigen club tegen en wat me ook op viel er waren wel een paar zeer goede atleten aanwezig, wat kwamen zei in godsnaam doen op een just for fun duathlon?????dus het zou het sterke concurrentie zijn. Voor mij geen ramp ik kan me toch niet meten aan die toppers dus ik maak er het beste van en probeer mijn eigen tijden te verbeteren, ik had thuis al met mijn man een reken sommetje gemaakt hoeveel ik over alles zou doen en daar ging ik proberen onder te blijven of gelijk,  dan wist ik toch al een beetje waar ik stond na 11 weken trainen.
Om twee uur klonk het start schot en weg waren we,  Ze schoten er als een pijl vandoor maar ik ging mijn eigen tempo proberen lopen want ik was al een beetje te hard mee gegaan in begin en dat zou ik me later bekopen het was tenslotte 5,6km. maar het ging me goed af en ik bleef mooi mijn zelfde tempo lopen, ik kwam dan ook 2min eerder binnen in de wissel als de voorop gestelde tijd, dan de fiets op dat was echt beuken tegen de wind de eerste ronde was een beetje tempo zoeken en op adem komen van mijn lopen, het fietsen viel me niet zo goed mee vond ik zelf, maar ik heb dan ook nog niet echt getraind op het fietsen als een beetje op de rollen rijden. op 42 min had ik de 18,8km afgelegd dat mag volgende keer beetje sneller met hopelijk dan ook minder wind., de wissels zijn trouwens ook vlot verlopen hopen dat het hele seizoen zo mag blijven. Het tweede loop gedeelte liep in de eerste 300m erg stroef en ik dacht dit komt niet goed, maar 1x goed weg vond ik mijn tempo ook wel vlug terug en kon zo blijven lopen en de man die de hele tijd voor me was zelfs inhalen, weer 1min sneller als verwacht, en dat was nu net mijn doel van de hele duathlon, blijven gaan en niet opgeven tot ik mijn doel behaald heb, en ondervinden dat ik het dus wel kan als ik het wil. positief denken is een sterk werkpunt voor dit jaar. Op 1u35 heb ik deze duathlon dus afgewerkt en ik mag content zijn voor de eerste wedstrijd van het seizoen. Op naar de volgende wedstrijden

Climbing for life 2013

Zoals de titel al zegt dit jaar word het een nieuwe uitdaging, namelijk de col de galibier oplopen.
Bij energylab  zochten ze 8 astma en muco patiënten die onder begeleiding van energylab en dokter dupont van Leuven de galibier gaan beklimmen einde augustus.
We moesten voor einde december een motivatiebrief schrijven waarom we wilde deelnemen aan de uitdaging om de col op te lopen, dus ik dacht vlieg nog eens in de pen, het was me gelukt met het project over de streep, dus nu nog maar eens de kans wagen he.
Zo gezegd zo gedaan, een motivatiebrief doorgestuurd en de nodige documenten zodat professor Dupont kon zien of je wel astma patiënt was.
Nu maar weer wachten op een kerende mail om te zien of ik erbij was, dit was weer ongeduldig afwachten voor mij, maar op een morgen dan toch een mailtje in mijn postbus. Met als beginnende tekst: BESTE GESELECTEERDE. Ik was blij maar tegelijkertijd ook zo van oei wat gaat er op me afkomen. en dan die verre reis naar ginder weer een heel georganiseer voor het gezin, maar ze staan net zoals vorige keer weer 100% achter mij.
Aanstaande zaterdag komen we voor de eerste maal samen in het UZ in Leuven om de uitleg te horen en daarna gaan we dan naar het sportkot in Leuven om looptesten af te nemen.
Ik kijk er naar uit en ben heel benieuwd.
Blijf deze blog in de gaten houden want ik ben er weer na onze eerste samenkomst met een uitgebreid verslag tot vlug.